Wijster-Hooghalen morgen het eindpunt
Blijf op de hoogte en volg Marianne
03 Mei 2016 | Nederland, Hooghalen
Bijna klaar met mijn verslag van vandaag en alles wordt er uit gegooid door ?... Dat is echt balen. Het is bijna 22.00 uur en voor mij bijna bedtijd na 17 dagen lopen. Beetje kort verslag dan maar.
Vandaag een klein beetje gesmokkeld door vanaf de camping het eerste stuk langs het spoor van een km of 3 lekker bij Jan achter op de fiets te gaan zitten. Met wat paracetamol en tape om de zere voeten moeten de laatste 16,6 km wel te lopen zijn. We parkeren de fiets aan de rand van het bos bij een minicamping / asperge kweker. Later op de dag halen we de fiets en asperges op.Bij station Beilen staat nicht Leontine te wachten zij loopt vandaag de laatste etappe naar Hooghalen mee. Als we de route de stad in volgen blijkt daar een Bradderie te zijn. Een leuke jonge man een jaar of 20 met een krullenbol spreekt mij aan. "We hebben het zelfde haar mevrouw, komt u gezellig naar de Bradderie?" Ik vertel hem dat we aan het wandelen zijn en een broodje willen eten. Hij wil meteen weten waarheen, heeft een leuk soort nieuwschierigheid en ik vertel in het kort het verhaal. "Ben ik vroeger geweest in Westerbork, goede wandeling verder" we weten ook waar we een lekker broodje kunnen eten en in de zon komen de eerste verhalen. Onze 15 jaar jonger nicht is een echte goed bespraakte bruggenbouwer. Ze kan onverbloemd en mooi verwoorden waar het om gaat. We vervolgen ons pad en lopen langs de Joodse begraafplaats van Beilen de stad uit. De lange rechte weg naar Hooghalen geeft ons volop de gelegenheid om oude familie geschiedenissen op te halen. Onze ouders hebben allemaal de oorlog bewust mee gemaakt. We praten over hun moed, angst en hoe men dacht over hoe iets hoorde te zijn. Hoe veel er werd verdonkeremaand en verzwegen. Wat een onnodig leed er veroorzaakt is door het zwijgen over overleden of buitenechtelijke kinderen. Onze generatie die in vrijheid is geboren en opgegroeid gaat daar anders mee om. Onze kinderen die niet zijn op gegroeid met de erfenis van oorlogsgeweld en angst hebben helemaal geen referentiekader. Het is voor de jongeren nog veel moeilijker dan voor ons om zich een voor stelling te maken over wat het is om te vluchten voor oorlogsgeweld en alles achter te laten. Door met elkaar te praten en in contact te komen kan er meer begrip voor elkaars situatie ontstaan. Tijdens mijn wandeltocht heb ik mee mogen kijken in de levens van de families van de mensen die met mij het " spoor " hebben gevolgd. Het is prachtig om te zien hoe de verbindende draden ondanks diepe dalen toch vaak een mooi en bont tapijt hebben geweven. Het is goed om alles in het werk te stellen om de onderlinge vrede te bewaren en de boel niet uit elkaar te laten vallen. Mijn "spoor" eindigt hier. Morgen is de dag om mijn van Wersterbork gedeporteerde familieleden te herdenken. Rest mij nog om iedereen die mij heeft gevolgd hartelijk te danken voor jullie bijdrage aan deze bijzondere wandeltocht.
Nog een keer krijgen jullie een verhaal toegestuurd.
Het verhaal van de vlucht van mijn Vader.
Vandaag een klein beetje gesmokkeld door vanaf de camping het eerste stuk langs het spoor van een km of 3 lekker bij Jan achter op de fiets te gaan zitten. Met wat paracetamol en tape om de zere voeten moeten de laatste 16,6 km wel te lopen zijn. We parkeren de fiets aan de rand van het bos bij een minicamping / asperge kweker. Later op de dag halen we de fiets en asperges op.Bij station Beilen staat nicht Leontine te wachten zij loopt vandaag de laatste etappe naar Hooghalen mee. Als we de route de stad in volgen blijkt daar een Bradderie te zijn. Een leuke jonge man een jaar of 20 met een krullenbol spreekt mij aan. "We hebben het zelfde haar mevrouw, komt u gezellig naar de Bradderie?" Ik vertel hem dat we aan het wandelen zijn en een broodje willen eten. Hij wil meteen weten waarheen, heeft een leuk soort nieuwschierigheid en ik vertel in het kort het verhaal. "Ben ik vroeger geweest in Westerbork, goede wandeling verder" we weten ook waar we een lekker broodje kunnen eten en in de zon komen de eerste verhalen. Onze 15 jaar jonger nicht is een echte goed bespraakte bruggenbouwer. Ze kan onverbloemd en mooi verwoorden waar het om gaat. We vervolgen ons pad en lopen langs de Joodse begraafplaats van Beilen de stad uit. De lange rechte weg naar Hooghalen geeft ons volop de gelegenheid om oude familie geschiedenissen op te halen. Onze ouders hebben allemaal de oorlog bewust mee gemaakt. We praten over hun moed, angst en hoe men dacht over hoe iets hoorde te zijn. Hoe veel er werd verdonkeremaand en verzwegen. Wat een onnodig leed er veroorzaakt is door het zwijgen over overleden of buitenechtelijke kinderen. Onze generatie die in vrijheid is geboren en opgegroeid gaat daar anders mee om. Onze kinderen die niet zijn op gegroeid met de erfenis van oorlogsgeweld en angst hebben helemaal geen referentiekader. Het is voor de jongeren nog veel moeilijker dan voor ons om zich een voor stelling te maken over wat het is om te vluchten voor oorlogsgeweld en alles achter te laten. Door met elkaar te praten en in contact te komen kan er meer begrip voor elkaars situatie ontstaan. Tijdens mijn wandeltocht heb ik mee mogen kijken in de levens van de families van de mensen die met mij het " spoor " hebben gevolgd. Het is prachtig om te zien hoe de verbindende draden ondanks diepe dalen toch vaak een mooi en bont tapijt hebben geweven. Het is goed om alles in het werk te stellen om de onderlinge vrede te bewaren en de boel niet uit elkaar te laten vallen. Mijn "spoor" eindigt hier. Morgen is de dag om mijn van Wersterbork gedeporteerde familieleden te herdenken. Rest mij nog om iedereen die mij heeft gevolgd hartelijk te danken voor jullie bijdrage aan deze bijzondere wandeltocht.
Nog een keer krijgen jullie een verhaal toegestuurd.
Het verhaal van de vlucht van mijn Vader.
-
04 Mei 2016 - 08:16
Lotte:
Lieve Marianne,
Elke avond keek ik uit naar je verslag om zo mee te kunnen leven via je beeldende verteltrant. Je bewonderd om je doorzettingsvermogen bij pijnlijke voeten en regen en je voelbare gêne, dat je af en toe "smokkelde"!!! Ik schat zo in, dat je dat meer dan "vergeven" is en dat je vader van boven inmiddels hartelijk gelachen heeft om deze kleine zijstapjes bij zoveel zorgvuldigheid, waarmee je deze spirituele reis gemaakt hebt. Ik ben blij, dat ik een stukje meegelopen heb, want dat heeft me dichterbij je ervaringen gebracht, waardoor ik me meer kon inleven in wat je meemaakte.
In gedachten ben ik vandaag bij jullie, als je samen met man en kinderen (en wie er verder nog aansluit) het laatste bijzondere en emotionele stukje aflegt. Zonovergoten Nederland geniet vandaag van het besef, dat we op dit moment in vrijheid mogen leven hier. Ik hoorde Ali B. (die zijn lied "Helden" toelichtte, dat morgen gezongen wordt bij het bevrijdingsconcert), deze week zeggen dat het woord "bevrijding" voor hem nog een diepere betekenis had dan het woord "vrijheid". Ik wens jou, dat deze mooie, weldoordachte reis voor jou ook als een echte "bevrijding" mag voelen. Liefs. Lotte -
04 Mei 2016 - 08:51
Ineke :
In gedachte loop ik met je mee vandaag Deze wandeling zou nooit gemaakt moeten zijn Vrede voor iedereen -
04 Mei 2016 - 15:39
Hannie:
Hoi Marianne, voor deze laatste dag wens ik je sterkte, inspiratie en een mooie afsluiting van je wandeltocht.
Gelukkig hoef je het niet alleen te doen en loop je in vrijheid, wat een luxe vergeleken met andere mensen en met vroeger. Dan neem je zere voeten voor lief.
En ja, laten we vooral elkaar zien, wie je ook voor je hebt!
Ik vind het fantastisch dat je deze ervaringen zo met ons gedeeld hebt.
Liefs en groetjes, Hannie
-
04 Mei 2016 - 19:28
Angelika:
Lieve Marianne,
Ik les nu pas je berichten vanaf 28 april. (Wij zitten sinds zaterdag op Ameland) Ik heb heel veel aan je gedacht met dat akelige weer, bewondering hoe je toch doorzet. Leuk en ontroerend om je berichten te lezen. Het is wonderbaarlijk wat allemaal op je weg gebeurd is, wat je beleeft en wat voor mensen je ontmoet hebt. Jezelf hebt een open mind, een lieve uitstraling daardoor maak je ook makkelijk contact met bijzondere mensen. Vanavond tijdens dodenherdenking gaan mijn gedachten ook naar jou en je verloren familie. Veel liefs, Angelika
-
04 Mei 2016 - 20:51
Christine:
Lieve Marianne, ik heb met stijgende bewondering je pad gevolgd en het ook aan anderen verteld. Ik hoop dan ook dat deze reis je gebracht heeft wat je er hoopte te vinden, een hoop kennis en inzichten rijker en waar het werkelijk om gaat in het leven. Je familie is vast apetrots op jou!
Rust nu goed uit, dat heb je dubbel en dwars verdiend. -
05 Mei 2016 - 18:22
Liesbeth:
Lieve Marianne! Waarschijnlijk ben je gisteren in Westerbork aangekomen en vandaag weer thuis gekomen? " Petje af" af voor deze prestatie! Jan zal vast ook blij zijn dat je weer thuis bent? Hoewel ik begrijp dat hij ook vaak in de buurt was?
Nu heb je tijd om alles wat er gebeurde onderweg te " digesteren".
Wat zal je lekker slapen in je eigen bed.... na al die verschillende slaapplekken.
Tot snel! Liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
