De Engelen van Zwolle

Vanaf de camping is het een klein half uur rijden naar Staphorst. De bus vertrekt om 09.35 uit Staphorst naar Zwolle. Het begin punt van mijn route vandaag. Het is grouw,koud en het regent hard. Mijn voet is erg stijf en pijnlijk en ik strompel de bus bij station Zwolle. What a day. Als een oud vrouwtje kom ik langzaam op gang en doe twee keer zo lang over de honderd meter dan normaal. In het oude centrum van Zwolle eerst naar de synagoge. Het gebouw ziet er prachtig uit en wordt nog gebruikt. Ik weet niet of er nu nog genoeg leden zijn om sjoel te houden. Zo die plaatjes staan er op en ik ga op zoek naar warmte en koffie. Op de markt zit een uitstekende banketbakker met koffie corner. Tijd om mijn mailtjes en app's te beantwoorden. Zo hart verwarmend al jullie support. Ik blijf tot 11.00 uur zitten maar het regent nog steeds. Ik zie wel hoe ver ik kom vandaag.
Op de kerk die ik passeer vlak voordat ik het centrum verlaat hangt een inmens groot pamflet. " De Engelen van Zwolle."
Oké kom maar op Engelen, loop maar met me mee en HELP!
Ik loop heel bewust en goed uit mijn heupen. het zal me toch niet gebeuren met mijn ruim 30 jarige ervaring als Ismakogie docent, dat ik af moet haken omdat mijn voeten pijn doen. Het gaat langzaam maar ineens merk ik dat het is gestopt met regenen. Na een half uurtje lopen wordt de verkrampende pijn in mijn voet minder en ik loop soepeler. Na een uur is de pijn met 75% verminderd en mijn tempo normaal. Of de Engelen me sturen weet ik niet maar automatisch ga ik naast het pad lopen op een zachte ondergrond, het voelt als balsum onder mijn voeten.
Dank Engelen uit Zwolle, blijf nog even bij me, de luchtis zo donker. De dreigende wolken blijven op afstand als ik langs de lange rechte wegen door het saaie landschap loop. De wind is hard en koud. In de verte hoor ik het rommelen en zie ik het regenen. Industrie en mega stallen. Veraf en dan weer dichtbij razen de treinen voorbij. Er zijn hier mensen uit de trein gesprongen, een sprong naar de vrijheid. Zij moeten in Engelen hebben geloofd anders zou je het niet bedenken. Als ik na ruim 15km aankom in Lichtmis neem ik het besluit om mijn vermoeide lijf en voeten rust te gunnen en de laatste saaie 11km niet te lopen maar de bus terug naar Staphorst te nemen. Met een bos bloemen voor tante Frouk en oom Henk rijd ik vanaf de parkeerplaats waar de camper staat naar de Wijk. De komende twee nachten staat hier een bed voor me klaar. En dit verslag zit ik daar te schrijven met uitzicht over een prachtige tuin en weilanden. Mijn voeten in een emmer warm water met minerale zouten heerlijk.