Proloog op 10 april

Om 12 uur vertrekken we met 7 personen vanaf Amsterdam CS richting Plantage Middenlaan Hollandsche Schouwburg. We lopen de Proloog van het Westerborkpad. Jan, Maud, Mirjam, Max, Welmoet, Jaap en ik. Alsof we elkaar gisteren voor het laatst hebben gesproken. Jan, Maud en Mirjam hebben Max 10 jaar niet gezien. Amsterdam is zon overgoten en al babbelend volgen we het slingerende pad van de wandeling. Het boekje vertelt mooie en indrukwekkende verhalen over de vooroorlogse Joodse bewoners. Al wandelend komen er verhalen. Eén verhaal is verbijsterend.

Mijn vader heeft ondergedoken gezeten bij de ouders van Welmoet in Zaandam. Toen haar ouders net getrouwd waren, eind jaren '30, hebben ze een korte vakantie doorgebracht in de buurt van Schaffhaussen .Er zijn wat foto's van dat reisje en het reisgezelschap .
Tijdens de onderduik tijd in Zaandam kreeg mijn vader, die ik in de rest van dit verslag BOB zal noemen, fotoalbums om te bekijken. "Dat is mijn vader hier op die foto!, zegt hij verbijsterd. Het blijkt dat mijn grootvader Bob's vader op de groepsfoto staat.
Ongelooflijk dat zijn onderduik/pleegouders voor de oorlog een reis hebben gemaakt met een gezelschap waarbij zijn vader één van de reisgenoten was.

Onderweg lopen we langs huizen waar "struikelstenen"voor de deur liggen. Op zo'n steen staat de naam van de persoon die hier met geweld uit huis is weggevoerd. Zijn of haar geboorte datum en als het bekend is, de datum en plaats waarop die persoon is vermoord.Om de tekst te kunnen lezen moet je voorover buigen. Het idee ontstaat om ook voor mijn Grootmoeder die tijdens een razzia van huis is gehaald in de Ruysstraat nr 10, een Stolperstein aan te vragen.

We drinken koffie lekker in de zon achter het park in de Weesperstraat
Vandaar lopen we naar de Dokwerker en staan ruime tijd stil om de teksten bij de foto's te lezen.
Eén tekst bij een foto waarop mensen worden weggevoerd geeftl duidelijk weer waarom ik deze wandeling ga maken.

Alle mannen kijken naar de druktemaker links
Niemand kijkt naar HEM, de man die met zijn rug naar ons toe staat.
Die staat daar maar, toekijkend.
Zijn wij niet allemaal toeschouwer geworden
ons voedend met de beelden die de media ons voorschotelen?
Machteloos zijn we nu omdat wij weten hoe het men hen afliep
Het gebeurt nog steeds, allen de beelden zijn in kleur.
(Mercedes Acuner)

Via het Wertheimpark met het Spiegelmonument lopen we langs Artis, dierbare herinneringen, naar de Hollandsche Schouwburg. Daar valt op dat iedereen die zich op de binnenruimte begeeft, heel stil is.
Links in de centrale hal lees ik de namen van mijn familieleden die van hier zijn weggevoerd.
Op deze plek is veel gebeurd en voordat alle gruwelijkheden begonnen ook heel veel gelachen. Het was een Joods volkstheater!

Het echte pad naar voormalig kamp Westerbork begint hier. We nemen afscheid van Jaap, Welmoet, Mirjam en Maud. Samen met Jan en mijn half broer Max loop ik de eerste etappe naar Diemen. Zon overgoten.
Op de Oosterringdijk voor huisnummer 49 is een klein trekpondje dat hier al vaart sinds 1896. De dame die ons overzet ziet ons boekje."Oh lopen jullie het Westerborkpad? Heel veel mensen van 8 tot 80. Zo goed dat mensen dat doen. Zeker in deze tijd, we moeten er over blijven praten."
We hebben een bijzonder gesprek met elkaar."Fijne wandeltocht."
Ik verheug me op de wandelingen en de gesprekken die komen gaan.