Meppel-Hoogeveen met dank aan de familie
Blijf op de hoogte en volg Marianne
02 Mei 2016 | Nederland, Hoogeveen
Zon en zere voeten. Met zwager Henk en Canadese nicht Nell vertrek ik vanaf de boerderij van tante Frouk en oom Henk. Het pad gaat overwegend over lange rechte asfalt wegen en fietspaden door het mooi Drentse coulisselandschap. Lang lopen op verharde wegen zijn niet goed voor je voeten en na bijna 300km blijkt dat heel duidelijk zo te zijn. Daar waar het kan loop ik in de berm. Koekange is ver. Onderweg zien we broedende ooievaars en prachtige dressuur paarden. Als we tegen half 12 langs de kerk komen is daar nog een dienst gaande. Je eerste gedacht is, zó dat is een zware kerk. Het blijkt dat hier twee gemeenten kerk diensten houden. Een om half tien en de andere om elf uur. Niets is wat het lijkt, maar of we hier op zondag koffie kunnen drinken? Aan twee dames met hond vragen we of er iets open is in Koekange en ja, bij de spoorwegovergang is een café dat open is met terras. Foto moment en koffie met appelgebak. Fijn om Nell weer te zien na zoveel jaren. We hebben nooit gebrek aan gespreksstof en ze wil alles weten over het Westerborkpad. Terloops vertelt Nell dat de vader van haar kinderen een Joodse moeder had. Nooit eerder heeft ze zich gerealiseerd dat haar kinderen even veel joodsbloed hebben als ik. Er is straks veel te vertellen in Canada. Begrijpelijk dat het hebben van Joodse voorouders in Canada nooit een rol van belang heeft gespeeld voor het nageslacht. De emigranten van toen waren de oorlog voor. In Nederland en Europa is dat heel anders en krijg je tot de dag van vandaag nog vaak een stempel als je geen Arische voorouders hebt. Ik ga navraag doen of het Wetserborkpad boekje ook in het Engels verkrijgbaar is.
Het natuur terrein van Koekange loop nog een kudde echte Drentse Heideschapen. Langs de beroemde dressuur stal van Zoer komen we in het buurtschap Echten aan. Een plaats met oorspronkelijke Drentse boerderijen en wat snuisterijen winkeltjes. Door het mooie weer is het er gezellig druk met voornamelijk fietsers. We hebben trek maar besluiten door te lopen, als we nu stoppen halen mijn voeten Hoogeveen niet. We vervolgen de weg langs het lange saaie kanaal over het fietspad. Er loopt een weg dichter langs de spoorlijn en in eerste instantie begrijp ik niet waarom voor dit pad is gekozen. Henk en Nell trekken me erdoor. Deze weg passeert het onderduik huis van de familie Flokstra waar vanaf 1942 meer dan 10 Joodse onderduikers ondergedoken hebben gezeten in een schuilplaats onder het hooi. De familie Flokstra is in 1967 door Yad Vashem onderscheiden.
Dan is er het bord Hoogeveen. Henk heeft al gekeken of er een taxi is te krijgen naar het station, hij vindt dat ik het gehaald heb. Ik wil verder en vraag me stilletjes af waarom. Wil ik de pijn voelen, niet opgeven maar doorgaan? Ik weet waar ik heen ga, zij wisten en de vluchtenden van nu weten dat niet.
Beetje strompelend komen we aan in het centrum van de stad. Een terras en heerlijke tapas. We genieten van deze plek en de vrijheid. Het station blijkt nog iets verder weg dan gedacht en we halen de trein op het nippertje. Tante haalt ons op van het station terug naar Meppel. Ik hou van al die lieve familieleden die mij de dag hebben doorgesleept. Nog niet eerder was ik zo moe en ik kan wel huilen van geluk als ik om half 9 in bed lig. Nog een nacht op de boerderij. Dit verslag schrijf ik aan de keukentafel op deze maandag morgen. Na 10 uur slaap heb ik besloten om vandaag van Hoogeveen naar Wijster de fiets te pakken, ik ga op zoek naar de plaats, de punt bij Wijster, waar mijn vader uit de trein is gesprongen.
Het natuur terrein van Koekange loop nog een kudde echte Drentse Heideschapen. Langs de beroemde dressuur stal van Zoer komen we in het buurtschap Echten aan. Een plaats met oorspronkelijke Drentse boerderijen en wat snuisterijen winkeltjes. Door het mooie weer is het er gezellig druk met voornamelijk fietsers. We hebben trek maar besluiten door te lopen, als we nu stoppen halen mijn voeten Hoogeveen niet. We vervolgen de weg langs het lange saaie kanaal over het fietspad. Er loopt een weg dichter langs de spoorlijn en in eerste instantie begrijp ik niet waarom voor dit pad is gekozen. Henk en Nell trekken me erdoor. Deze weg passeert het onderduik huis van de familie Flokstra waar vanaf 1942 meer dan 10 Joodse onderduikers ondergedoken hebben gezeten in een schuilplaats onder het hooi. De familie Flokstra is in 1967 door Yad Vashem onderscheiden.
Dan is er het bord Hoogeveen. Henk heeft al gekeken of er een taxi is te krijgen naar het station, hij vindt dat ik het gehaald heb. Ik wil verder en vraag me stilletjes af waarom. Wil ik de pijn voelen, niet opgeven maar doorgaan? Ik weet waar ik heen ga, zij wisten en de vluchtenden van nu weten dat niet.
Beetje strompelend komen we aan in het centrum van de stad. Een terras en heerlijke tapas. We genieten van deze plek en de vrijheid. Het station blijkt nog iets verder weg dan gedacht en we halen de trein op het nippertje. Tante haalt ons op van het station terug naar Meppel. Ik hou van al die lieve familieleden die mij de dag hebben doorgesleept. Nog niet eerder was ik zo moe en ik kan wel huilen van geluk als ik om half 9 in bed lig. Nog een nacht op de boerderij. Dit verslag schrijf ik aan de keukentafel op deze maandag morgen. Na 10 uur slaap heb ik besloten om vandaag van Hoogeveen naar Wijster de fiets te pakken, ik ga op zoek naar de plaats, de punt bij Wijster, waar mijn vader uit de trein is gesprongen.
-
02 Mei 2016 - 10:46
Berthold:
Volhouden Marianne,
Je kunt het.
Het gevoel dat je beschrijft heb ik ook meer dan eens gehad op de camino!
Ik loop het laatste stuk virtueel met je mee!
Berthold -
02 Mei 2016 - 12:59
Liesbeth:
Marianne! Je bent er bijna!!!! Ik heb even gekeken naar de afstand: Hoogeveen/ Westerborg. 21 km.staat er, maar jij loopt vaak met omwegen. Ik had eigenlijk in mijn gedachten om op woensdag naar Westerborg te rijden, mijn tante heeft er een stokje voor gestoken : haar afscheid is op woensdag. Dus ik moet wachten tot we jullie op 13 mei bij jullie zien. Ik ben zó benieuwd naar al je ervaringen! Zet 'em op het laatste traject: spreek je voeten lief toe, zodat ze het nog even volhouden! -
02 Mei 2016 - 15:22
Welmoet En Jaap:
Lieve Marianne,
Vanuit het verre Mallorca hebben wij in al je verslagen met je meegereisd (en dat was af en toe wel emotioneel en heftig ) Voor de laatste lootjes willen we je een versie van de reisbede van de Ierse St. Patrick meegeven en ook de laatste kilometers meebeleven.
De Eeuwige is voor je om je de juiste weg te wijzen.
De Eeuwige is achter je om je in de armen te sluiten en om je te beschermen tegen gevaar .
De Eeuwige is onder je om je op te vangen wanneer je dreigt te vallen .
De Eeuwige is in je om je te troosten als je verdriet hebt .
Hij omgeeft je als een beschermende muur . wanneer de anderen over je heen vallen .
De Eeuwige is boven je om je te zegenen .
Zo zegent Hij je , vandaag , morgen , overmorgen , en in de eeuwigheid .
Liefs Welmoet en Jaap -
02 Mei 2016 - 18:03
Ans Vogels:
Lieve Marianne, wat een emotioneel verslag, krijg er kippenvel van !!
Laat je maar dragen, het komt goed.
xxx Ans -
02 Mei 2016 - 20:57
Anne:
Lieve Marianne...
Wat een prachtige reisbede die Welmoed en Jaap jou opstuurde.
Dat komt even binnen.
Nog 2 dagen.....
Bezinning in de zwaarte die je nu zo ervaart is niet makkelijk.
Emotioneel, maar straks, als je de eindstreep bereikt, zo'n mooie ervaring..
Je redt het...op de fiets vooruit...en de plek van jouw vader, waar hij vluchtte, voelen.
Zo bijzonder...morgen zal ik extra aan je denken.
De weergoden zitten je mee in ieder geval...lieverd...Zet hem op..liefs Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
